Dla preferujących pozytywne postacie porażka syren była czymś dobrym i im się należało. Jestem jednak innego zdania. Wolę antagonistów i żal mi Adagio, Arii i Sonaty, dlatego (raz) przymierzam się do napisania ich dalszych losów, gdzie na nowo zyskują amulety oraz (dwa) napiszę teraz z ich punktu widzenia jak zniosły pokonanie przez Rainbooms.
Kartka z pamiętnika.
Adagio Dazzle
Jestem skołowana, zniesmaczona, rozzłoszczona, dobita... To była najgorsza noc mojego życia. Zapowiadało się tak dobrze, tak pięknie, zebrałyśmy negatywną energię z Equestrii, przemieniłyśmy się w hybrydy i miałyśmy Rainbooms na widelcu. Gdybym tylko nie czekała złudnie, aż Sunset Shimmer ucieknie, zamiast im pomóc i poprowadziła dalej
nas do zwycięstwa, ten żałosny światek pełzałby u naszych stóp! Miałyśmy moc na wyciągnięcie ręki, ale teraz... Moje plany były takie piękne! Rainbooms nas zniszczyły! Nawet nie możemy wrócić do Equestrii przez Star Swirla Brodatego, czy jak mu tam... Dazzlings przeszły do historii.
Musiałam się pozbierać. Musiałam znaleźć coś, co pozwoliłoby tu nam przetrwać. Aktualnie nie mam nic. Nie mamy jak pobierać mocy! Pracuję na zmywaku w jakimś barze, żebyśmy tylko miały jedzenie i dach nad głową, bo czasy, gdy hipnotyzowałyśmy ludzi, żeby mieszkać w ich domach i jeść ich jedzenie, dawno minęły. Nie mamy już z czego korzystać jak z jakiejś pracy. Ratunku! Musi być jakakolwiek opcja odratowania naszych medalionów. Próbowałam sklejać, ale stały się bezużytecznymi kamieniami, bez magii potrzebnej nam do przetrwania. Dlaczego nas to musiało spotkać?!
Aria Blaze
Adagio mnie zawiodła. Miała dobry plan, ale - hmm - gdybym to ja go dopracowała, nie odniosłybyśmy porażki. Co z władzą? Co z adoratorami? Przepłakuję każdą noc za moim ukochanym amuletem. Equestriańskie syreny nie mogą tak skończyć! Przyszło mi czekać z Sonatą na kolejny ruch Adagio, ale ona tylko posłała nas do... pracy. Mam okropne stanowisko - sprzątaczka szkoły. Dobrze, że nie w Canterlot High. Chcę z powrotem moje moce, chcę z powrotem potężny, syreni głos. Zarabiamy na życie w jakieś marnej klitce na przedmieściach, a wcześniej był luksus - zahipnotyzować i urządzić się w czyimś domu. Teraz bez naszych naszyjników jesteśmy nikim. Jesteśmy pozbawionymi mocy nastolatkami, które w tym świecie nic nie znaczą. Ile dałabym za ponowne noszenie medalionu! Wiedziałam, że liderką powinnam być ja, na pewno nie zawiodłabym zespołu. Nie to co Adagio - myśli, że czekanie, aż Sunset ucieknie będzie dobre. Wiadomo, że i tak by nie uciekła! Nienawidzę Adagio, ale co zrobić - equestriańskie syreny trzymają się razem. Nawet te pozbawione mocy.
Sonata Dusk
Nie rozumiem o co tyle hałasu. Aria i Adagio są zawiedzione i zdruzgotane brakiem amuletów. Ja też widzę, że go
nie mam, bo każdego dnia spoglądam w miejsce gdzie powinien być. Dobre czasy się skończyły i mnie też brakuje uczt z negatywnych emocji. No ale nie przesadzajmy, częściowo jestem zadowolona z braku naszyjnika. Inaczej Adagio nie wysłałaby mnie do pracy w... BARZE Z TACOSAMI! To jest jak ziszczenie najmniej prawdopodobnego snu. A we wtorki pracownicy otrzymują darmowe tacosy!
No dobra, przyznam też, że i są złe strony braku mocy. Mieszkamy w jakimś zatęchłym mieszkanku, jesteśmy nikim, czasami gdy coś chcę, a się zapomnę to zaczynam fałszować, chcąc zahipnotyzować, nie mam ładnej ozdoby, zostałyśmy obrzucone tej nocy jedzeniem! Czyż to nie paskudne? Szkoda, że nie jesteśmy tak potężne jak dawniej, wtedy Adagio podpaliłaby wszystkich mieszkańców tego beznadziejnego świata. Popamiętaliby nas - equestriańskie syreny! Ja wierzę, że uda się coś jeszcze wykombinować, byśmy odzyskały moce. I nie chcę widzieć codziennie skwaszonej miny Adagio oraz bardziej zażarcie kłócić się z Arią. Wszystkie jesteśmy zrozpaczone, ale halo - co wtorek przynoszę kolację w postaci darmowych tacosów. I to jeszcze są takie dobre... Naprawdę szkoda, że poległyśmy, ale damy sobie radę (chyba).